Regularne przyjmowanie Esencji Probiotycznej wspomaga naszą naturalną mikroflorę jelitową w codziennym funkcjonowaniu, a także w stanach chorobowych. Idealny suplement zarówno dla osób chcących wzmocnić swoją odporność, poprawić perystaltykę jelit i procesy trawienne, jak również dla osób w trakcie antybiotykoterapii, zmagających się z nietolerancjami pokarmowymi, a nawet zaburzeniami depresyjnymi.
Volantor Higienizator do woliery i gołębnika biodezynfekuje gołębniki, woliery i karmniki, przyspiesza proces rozkładania i wysuszania odchodów, ogranicza rozwój patogenów w gołębniku, zasiedla gołębnik pożyteczną mikroflorą, neutralizuje odory, wzmacnia układ oddechowy gołębi, pozostawia odświeżający zapach eukaliptusa.
![]() ![]() Tania wysyłka! |
Szybka realizacja zamówień! (z naszego sklepu stacjonarnego)
|
![]() Wysyłka GRATIS już od 499 zł !!! * * Wysyłka Paczkomat Inpost
|
Choroby zakaźne, zwłaszcza zakażenia szpitalne (tj. grypa, zapalenia płuc, infekcje lekoopornymi szczepami gronkowca złocistego, norowirus, ostry zespół koronawirusowy ciężkiego zespołu oddechowego itp.), okresowo powodują powszechne ogniska chorobowe i stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego (Memoli i in., 2008, Lindsay i in., 2015). Wirus grypy, rinowirus i syncytialny wirus oddechowy (RVS) i koronawirus odgrywają główną rolę w zakażeniach górnych dróg oddechowych (URTI), podczas gdy norowirus i rotawirus są ważnymi przyczynami chorób żołądkowo-jelitowych. W miarę pojawiania się zmian klimatu, w tym globalnego ocieplenia oraz zwiększonego przepływu geograficznego ludzi i towarów wzrosła liczba patogennych wirusów i dotkniętych nimi obszarów (Franchini, 2015). Dlatego ryzyko infekcji wirusowej stało się obecnie kluczowym problemem. Wirusy podlegają bardzo często zmianom genetycznym takim jak mutacje i rekombinacje. Zmiany w materiale genetycznym wirusa mogą prowadzić do zmian w funkcjonowaniu białek wirusowych, co może spowodować powstanie nowych wirusowych serotypów lub wirusów o zmienionej zjadliwości (Fleischmann, 1996). Fakt ciągłej zmienności genetycznej wirusów i nieustannego ich dostosowywania się do warunków panujących w ustroju gospodarza, a więc nabywania oporności czy mechanizmów omijania lub nawet radzenia sobie z barierami odpornościowymi organizmu, powoduje, iż skuteczność przeciwdziałania i leczenia infekcji wirusowych jest ograniczona. Pojawiające się mutacje wirusa grypy nadal stanowią poważne wyzwanie dla skutecznego przeciwdziałania i leczenia tej choroby (Barik 2012, przyp. red.). Norowirus i rotawirus atakują układ żołądkowo-jelitowy, są wysoce zakaźne i powodują ciężką biegunkę (Santosham i in., 2010). Obecnie nie ma skutecznego leczenia tych infekcji wirusowych, zapobieganie przenoszeniu wirusa opiera się na podstawowych środkach takich jak kwarantanna i dokładne mycie rąk po kontakcie fizycznym. Ogólnie zalecanym leczeniem podczas infekcji wirusowych układu żołądkowo - jelitowego jest zapobieganie odwodnieniu spowodowanemu biegunką i wymiotami poprzez utrzymywanie wystarczającego spożycia płynów i oczekiwanie na usunięcie wirusa z przewodu pokarmowego.
W przypadku ludzi powierzchnie błon śluzowych układu oddechowego oraz przewodu pokarmowego stanowią główne drogi wejścia dla większości zakaźnych wirusów. Najważniejszymi mechanizmami obrony gospodarza przed infekcjami wirusowymi są wrodzone i adaptacyjne odpowiedzi immunologiczne układu odpornościowego. Odpowiedzi te mogą działać bezpośrednio na wirusa lub pośrednio na powstawanie kopii wirusa poprzez zmianę bądź zabicie zainfekowanej komórki. Odpowiedzi wrodzone obejmują bariery fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne oraz wiele elementów układu odpornościowego tj. komórki odpornościowe, a dokładnie monocyty, makrofagi, komórki NK (tzw. „Naturalni zabójcy”). Odpowiedzi adaptacyjne są wysoce specyficzne, ale ich aktywacja wymaga kilku dni lub tygodni. W zakażeniach wirusowych odpowiedzi adaptacyjne zależą głównie od cytotoksycznych komórek T i przeciwciał, odgrywających zasadniczą rolę w odpowiedzi odpornościowej i pamięci komórkowej przeciwko patogenom wewnątrzkomórkowym, takim jak wirusy czy komórki nowotworowe (Lehtoranta, 2012).
Doniesienia naukowe dostarczają coraz więcej dowodów świadczących o wpływie odżywiania na mikrobiom człowieka, który wchodząc w interakcje z układem odpornościowym może wpływać na kształtowanie się odporności człowieka na infekcje. Probiotyki mogą wywoływać działanie plejotropowe w tym działanie przeciwdrobnoustrojowe poprzez konkurowanie z lokalnymi patogenami i pośrednio przez wzmocnienie funkcji bariery jelitowej (Hart i in., 2009). Ponadto probiotyki mają zdolność modulowania układowy i lokalny układ odpornościowy śluzówki (Hörmannsperger i Haller, 2010). Bakterie probiotyczne są stosowane w zapobieganiu oraz leczeniu wielu chorób takich jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego (bakterioterapia kałowa – przeszczepianie mikroflory od zdrowego pacjenta) (Borody i in., 2004), biegunki wywołane antybiotykoterapią czy też choroba zapalna jelit występująca w wyniku leczenia chirurgicznego (Guarner i in., 2008).
Liczne badania potwierdzają pozytywne oddziaływanie probiotyków w walce z infekcjami wirusowymi, jednak podstawowe mechanizmy działania nie zostały do tej pory w pełni poznane. Jako możliwe mechanizmy przeciwwirusowe indukowane przez probiotyki wymienia się: utrudnianie adsorpcji komórek wirusa do komórek gospodarza, internalizację komórek wirusa, wytwarzanie metabolitów i substancji o bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (tj. kwasy organiczne, nadtlenek wodoru, diacetyl, krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe, biosurfaktanty i bakteriocyny (Servin, 2004)) oraz indukowanie odpowiedzi immunologicznej organizmu (Lehtoranta, 2012). Badania eksperymentalne in vitro pokazują, że niektóre szczepy probiotyków są w stanie zapewnić ochronę przed infekcjami wirusowymi poprzez aktywację cytokin i chemokin odpowiedzialnych za wzrost i pobudzenie komórek biorących udział w odpowiedzi odpornościowej organizmu. Probiotyki mogą stymulować wzrost i akcję monocytów w krwi (PBMC), których aktywność prowadzi do poprawy biomarkerów odpornościowych. W studium doświadczalnym z 2015 roku, podawana kombinacja szczepów Lactobacillus salivarius oraz Bifidobacterium breve obniżały poziom wydzielanych, prozapalnych cytokin (Drago i wsp. 2015). Prace nad sposobem oddziaływania probiotyków na infekcje wirusowe układu pokarmowego wykazują, iż kolejnym z możliwych mechanizmów działania probiotyków jest promowanie bariery obronnej jelit poprzez normalizację zwiększonej przepuszczalności i zaburzonej mikroflory jelit (Isolauri i in., 1993, Otte i Podolsky, 2004). Podczas infekcji wirusowych przewodu pokarmowego, wirusy przyłączają się do receptorów komórkowych i modyfikują ciasne połączenia na błonie podstawno-bocznej, zaburzając tym samym barierę ochronną jelit (Guttman i Finlay, 2009). Badania prowadzone przez różne zespoły badawcze na przestrzeni lat dotyczące wpływu Lactobacillus rhamnous GG na zapalenie żołądka i jelit wywołane rotawirusem u niemowląt i dzieci wykazały, że stosowanie Lactobacillus rhamnosus GG jest w stanie skrócić czas trwania biegunki wywołanej przez rotawirusa (Isolauri i in., 1991, Kaila i in., 1992, Isolauri i in., 1994, Majamaa i in., 1995, Guarino i in., 1997, Shornikova i in., 1997c, Guandalini i in., 2000).
Bardzo istotny w dzisiejszych czasach jest fakt, iż doniesienia naukowe wskazują, że stymulacja reakcji obronnych może odbywać się w komórkach nabłonkowych układu żołądkowo-jelitowego, ale również w komórkach nabłonkowych układu oddechowego. Istnieją wskazania, iż stosowanie probiotyków może modulować odpowiedź immunologiczną w płucach (Noverr i Huffnagle, 2005), poprzez mikrobiologiczną stymulację jelit polegającą na zwiększeniu odpowiedzi regulacyjnej cytotoksycznych komórek T w drogach oddechowych (Sudo i in., 2002). Dowiedziono, iż doustne podanie pałeczek kwasu mlekowego myszom wpływa (w badaniach wykorzystywano m.in. Lactobacillus casei, Lactobacillus rhamnosus GG, Lactobacillus gasseri, Lactobacills plantarum, Lactobacillus reuterii, Lactobacillus brevis, Lactobacillus fermentum) na infekcje wirusowe układu oddechowego (takie jak grypa) poprzez zmniejszenie miana (ilości) wirusa w płucach i zwiększenie przeżywalności zwierząt poprzez stymulowanie wrodzonych odpowiedzi immunologicznych. Istnieją również dowody na to, że donosowe podawanie probiotyków jest w stanie chronić przed zakażeniem wirusem układu oddechowego poprzez stymulowanie wrodzonych odpowiedzi immunologicznych bezpośrednio w nabłonku oddechowym (Hori i in., 2001, Harata i in., 2010, Izumo i in., 2010, Harata i in., 2011, Gabryszewski i in., 2011, Youn i in., 2012, Jung i wsp. 2017, Park i wsp. 2018). Prace przeprowadzone z użyciem bakterii probiotycznych Bifidobacterium animalis, Lactobacillus paracasei oraz Lactobacillus caseirównież wykazały wzmożenie działania układu odpornościowego podczas infekcji wirusem grypy cechujące się znacznie większym wzrostem przeciwciał IgG swoistych dla wirusa grypy w osoczu
i wydzielniczej IgA w ślinie (Rizzardini i in., 2012). Inne badania na myszach koncentrujące się wokół szczepu Bacillus subtilis wykazały, że bakteria ta produkuje nowy, przeciwdrobnoustrojowy peptyd zwany P18. Peptyd ten działał ochronnie na komórki płuc nie dopuszczając do inwazji wirusa grypy a nawet hamując rozwój i namnażanie się wirusa przy wyższych jego stężeniach (Starosila i wsp. 2017). Do zestawu aktywnych szczepów probiotycznych można włączyć również Bifidobacterium bifidum bowiem badania z 2019 r potwierdziły duży potencjał tego szczepu w stymulowaniu odpowiedzi immunologicznej i zbalansowanym indukowaniu aktywności limfocytów typu Th1/Th2 przeciwko infekcji grypy w modelu opartym na myszach. Dużym sukcesem był wzrost przeżywalności myszy objętych terapią (Mahooti i wsp. 2019).
Badania na zwierzętach oraz badania kliniczne przeprowadzone na Uniwersytecie w Helsinkach dotyczące wpływu Lactobacillus rhamnosus GG na infekcje wirusowe dróg oddechowych oraz przewodu pokarmowego wykazały, że podawanie inaktywowanej (nieżywej) formy L. rhamnosus GG noworodkowemu modelowi szczura wpływa na ograniczenie spadku masy ciała oraz wzrost masy okrężnicy. Natomiast żywa forma L. rhamnosus GG była bardziej skuteczna w zmniejszaniu ilości wirusa w przewodzie pokarmowym. Oceniono również wpływ podawania L. rhamnosus GG lub kombinacji probiotycznej zawierającej L. rhamnosus GG na występowanie infekcji wirusowych dróg oddechowych z udziałem dzieci w tym również dzieci ze skłonnością do zapalenia ucha. Dzieci otrzymujące probiotyk chorowały krócej, jednak występowanie wirusa w nosogardzieli nie zmieniła się co sugeruje, że L. rhamnosus GG jest w stanie zmniejszyć objawy wirusa oddechowego poprzez wzmocnienie odpowiedzi immunologicznej organizmu. Natomiast u dzieci ze skłonnością do zapalenia ucha L. rhamnosus GG w połączeniu z L. rhamnosus Lc705, Bifidobacterium breve 99 i Propionibacterium freudenreichii ssp. Shermanii JS znacznie zmniejszył ilość wirusa w nosogardzieli (Lehtoranta, 2012).
Badania przeprowadzone przez dr. Sang - Moo Kang, profesora w Instytucie Nauk Biomedycznych w stanie Georgia dotyczące wpływu inaktywowanego ciepłem szczepu bakterii kwasu mlekowego Lactobacillus casei DK128 (szczep wyizolowany ze sfermentowanych warzyw) na wirusa grypy dały bardzo pozytywne rezultaty. U myszy, którym podawano donosowo inaktywowany szczep i zakażano następnie wirusem grypy A zaobserwowano odpowiedzi skorelowane z ochroną przed wirusem grypy w tym: wzrost pęcherzyków komórek makrofagów w płucach i drogach oddechowych, wczesną indukcję przeciwciał swoistych dla wirusa oraz obniżone poziomy cytokin prozapalnych. Myszy rozwinęły również odporność na wtórne zakażenie wirusem innymi podtypami wirusa. Donosowa aplikacja Lactobacillus casei DK128 zapobiegła utracie wagi przez myszy oraz wpłynęła na ich 100% przeżycie. Co więcej naukowcy po aplikacji inaktywowanego szczepu zainfekowali myszy śmiertelną dawką wirusa grypy A, podtyp H3N2 lub H1N1. W tym wariancie myszy wstępnie leczone niską dawką DK128 wykazały od 10-12% utraty wagi, ale przeżyły; myszy traktowane większą dawką zabitych ciepłem bakterii nie wykazały utraty wagi. Natomiast myszy kontrolne, które nie były wcześniej traktowane Lactobacillus casei DK128 wykazały znaczną utratę masy ciała i w 8-9 dniu infekcji wszystkie myszy zmarły (Georgia State University, 2017).
Piśmiennictwo: